Huilend op de bank zat ik en het gevoel hebben niet meer te kunnen stoppen. Mijn lichaam deed er pijn van. Naar de huisarts en diagnose burn-out krijgen. De huisarts vroeg niet verder, het was haar blijkbaar duidelijk genoeg. Ik schaamde me en voelde me ook een beetje verslagen. Ik had beter moeten weten toch? Ik had nota bene de kennis om dit te zien aankomen, maar blijkbaar niet bij mezelf.. Hoe had dít kunnen gebeuren?

Terugkijkend was dit niet verwonderlijk. Proberen een gezin met drie opgroeiende kinderen te combineren met een verantwoordelijke baan waar ik carrière wilde maken. Vond dat ik moest sporten, wilde er aantrekkelijk uitzien én ik wilde toch ook die goede moeder, echtgenote, vriendin en collega zijn. Na een heftige periode, waarin borstkanker werd ontdekt, zo snel mogelijk weer aan de slag gegaan want werk mocht er niet onder leiden. Ook nog een studie opgepakt welke opleidde tot vitaliteits- en hormooncoach. Ik wilde alle kennis opdoen die zou voorkomen dat ik nog een keer ziek zou worden. Echtscheiding, verhuizing, boventallig verklaard op werk; het stapelde zich allemaal op. Ik bleef keihard werken, dat was wat ik had geleerd, daar loste ik altijd alles mee op en dan kwam het ook goed. Maar nu kwam het niet goed. De klachten werden erger en daar zat ik dan, huilend op de bank. Ik was helemaal uitgerangeerd, kon niet veel meer, sliep slecht en Netflix was mijn beste vriend.

Gaandeweg kwam het besef dat het hier niet alleen over een burn-out ging, maar ook over overgangsklachten. Daar moest ik notabene de psycholoog op attenderen en mijn verbazing uitspreken dat dit nog door geen enkele professional geconstateerd was, ook niet door de huisarts. Het was dat ik zelf de kennis had en dat de kwartjes begonnen te vallen..

Door het letterlijk stil komen zitten, kon ik langzaam weer rust gaan ervaren. Ik ging na verloop van tijd weer beter slapen en de stresssignalen die mijn lichaam écht wel had afgegeven, verdwenen langzaam. Ik merkte de heilzame werking van de natuur, vond daar rust, stilte en ontspanning. Langzaam kon ik weer genieten van lange wandelingen en zelfs de zin om te hardlopen kwam weer terug. De typische overgangsklachten als opvliegers en nachtzweten werden minder omdat de stress minder werd.

Hoe gaat het nu vraag je jezelf misschien af?